De vorige keer ging het over het herkennen van onze verlangens, de onderscheidingsfase. In deze laatste notendop van het balansweekend gaat het over wat wij kunnen en gaan doen om tegemoet te komen aan ons verlangen. De keuzefase.

We hebben verlangens en behoeften. Aan een behoefte moet voldaan worden. We moeten eten, wonen en ons kleden, dat zijn de noodzakelijke behoeftes om in leven te blijven.

Een verlangen is geen moeten, maar kan je leven wel verrijken, als er positief op gereageerd wordt. Toch kun je het nooit eisen. Het zijn jouw verlangens waar je open over mag zijn, maar waar jij alleen verantwoordelijk voor bent.

Natuurlijk ben je teleurgesteld of verdrietig als je partner niet aan je verlangen beantwoordt. Dat kun je zeggen, maar wel open en eerlijk, zonder verwijten, want dan is de kans groot dat je juist het tegenovergestelde krijgt, dan waar je naar verlangt.

Je partner is geen helderziende. Je zult dus zelf in actie moeten komen.

Wat kan ik beter doen om mijn diepste verlangen te voeden?

Hans

Ik heb een generator gekocht. Niet dat ik die zelf wilde hebben, maar het is voor de vrouw , hè.

Het ging zo: Gerry zei dat ze als noodpakket een generator wilde, want we moeten water voor de paarden kunnen oppompen. Ik voerde een vergelijkend warenonderzoek uit. Hoe sterk moet zo’n ding zijn, wat kost het, kan het niet via de stroom van de zonnepanelen etc.

Zonder verder overleg drukte ik op enter en de volgende dag werd het geval bezorgd.

Een gedoe is het, want ik moet nog olie en benzine halen, maar goed, hij staat in de schuur.

Ik voel me geïrriteerd als ik het geval in de schuur zie staan en doe gauw de deur weer dicht.

Wat gebeurt er bij mij? In het hele proces heb ik niet gezegd dat ik geen generator hoef. Ik kijk wel wat er nodig is als de stroom uitvalt. Daarin ben ik gemakzuchtig, of als ik het positief label, ik heb vertrouwen dat het goed komt.

Mijn lief voorkomt liever dat we in moeilijkheden komen.

Mijn standaard gedragspatroon is de makkelijke kant van het leven kiezen en mijn mond erover houden. Het optimisme is niet verkeerd. Wat ik verzuim is om mijn menig uit te spreken en daar een open gesprek over beginnen. Om zelfs een discussiegevecht erover te beginnen, niet als reactie maar als actie. Laten horen wat ik vind en dan desnoods een generator aanschaffen voor de welverdiende rust van Gerry’s gemoed.

Alleen dan krijg ik waar ik naar verlang: zelfrespect, eigenwaarde.

Nu ik de generator aangeschaft had om Gerry te pleasen had ik een dank je wel nodig. Het bizarre was dat het ‘dank je wel’ niet kwam en ik me geïrriteerd voelde.

Wat had ik beter kunnen doen?

Hardop uitspreken dat een generator van mij niet hoeft, maar ik het voor Gerry’s gemoedstoestand wil regelen.

Wat ga ik doen?

In de vakantie (van 9 weken) elke dag evalueren of datgene wat we samen doen ook mijn keuze is en vooral dat ik duidelijk ben of ik achter de keuze sta, ook al is het niet mijn eerste keuze.

Gerry

We hadden bezoek. Ik stond aan, luisterde en stelde vragen. Maar hoorde ik er wel echt bij? Die vraag werd steeds groter. Ik ging twijfelen aan mezelf. Meestal verstijf ik en kom niet meer in beweging. Nu koos ik bewust het moment om koffie in te schenken, terwijl Hans dat meestal doet. In de keuken resette ik mijn gedachten. Ik zei tegen mezelf dat ik af en toe ook de uitknop aan mocht zetten en dat ik dan nog geliefd ben. Door er even uit te stappen en mijn gedachten te stoppen, kon ik spanning loslaten en meer mezelf zijn. De wolven bleven rustig.

En toch een paar dagen later had ik weer een droom, waarin ik in een groep zat en er niet bij hoorde, terwijl ik toch zo mijn best deed. Ik voelde me wanhopig en trok me terug. Eenzaam zonder enig houvast.

Toen Hans ’s morgens vroeg hoe ik geslapen had, vertelde ik over mijn droom, kort en zonder de emotie die me ’s nachts zo van streek maakte. Ik wil niet lastig zijn, gedraag me sterk, zo voed ik mijn eigenwaarde. Ik geef me niet zomaar uit handen, dat maakt me kwetsbaar. Alleen maar voelen juist in mijn verdriet, wie ben ik dan nog, wat blijft er van mij over?

Tijdens onze wandeling later, hadden we het erover. Ik zei dat ik een voorbeeld aan onze dochter heb, die kan zo uitnodigend vragen om een knuffel, juist als ze het helemaal niet ziet zitten. Dan wordt het verdriet bij mij aangeraakt, zonder woorden. Ik voel me rijk met haar vraag, haar overgave en de verantwoordelijkheid die ze neemt voor haar verlangen.

Dat zou ik ook graag willen, stilstaan bij mijn verlangen bemind te worden te voelen dat ik geliefd ben en daarnaar te handelen.

Een plannetje? We gaan 9 weken op vakantie. Ik ga elke avond stilstaan bij mijn gevoelens en die met Hans delen. Dat gaat me nog wel lukken, maar het moeilijkste is om te vragen om een knuffel, als ik daarnaar verlang en om te zeggen; Hans ik heb je nodig, mag ik bij je schuilen?