In een serie artikelen beschrijven we de presentaties van het weekend.

De 6e presentatie: Lastige onderwerpen, kansen tot ontmoeting.

We beginnen deze presentatie met de 3 A’s: Afwijzen, Aanhoren en Aanvaarden. Dit is het vervolg op de vorige presentatie over het luisteren en als inleiding op het communiceren over lastige onderwerpen.

Bij het Aanhoren, hoor je wat de ander zegt, maar je laat niet zien dat het je raakt. Je maakt geen verbinding met de gevoelens van de partner en stapt uit de communicatie. Grofweg kun je 2 redenen onderscheiden waarbij je de gevoelens van je partner aanhoort:

  • Je bent bang om op het onderwerp in te gaan.
  • Je vindt die verhalen onbelangrijk, hebt er geen zin in. of je kent ze wel. Je geeft niet thuis.

Afwijzen van de gevoelens van je partner kun je subtiel of lomp doen, met alle variaties die daartussen zitten. Je kunt bijvoorbeeld zeggen ‘het valt wel mee, toch?’, als je partner zich zorgen maakt over jullie financiën, ‘het komt wel goed schat’. De lompe variant: ‘hou toch eens op met dat gezeur over geld’. Je neemt de zorgen, de gevoelens van je partner niet serieus en daarmee wijs je je partner af.

Je kunt het ook binnenhouden en net doen of je niets gehoord hebt. Dan wijs je je partner niet direct af, horen we het aan. Het gaat om wat er in je gedrag te zien is.

Gerry – Aanhoren:

We hadden een afspraak met mijn broer en schoonzus, die 80 km bij ons vandaan wonen. Toen we op de afgesproken tijd voor hun huis stonden, werd de deur niet open gedaan. O en eigenlijk zagen we hun auto ook niet.

Ik zag Hans zijn gezicht al vertrekken en ja hoor hij vroeg gelijk of het wel goed afgesproken was. Ik heb in de app gekeken en ja er stond niet bij waar we elkaar zouden ontmoeten. Ik belde mijn schoonzus die ondertussen bij ons voor de deur stond.

We spraken af elkaar halverwege te ontmoeten. Ik was blij met deze oplossing, maar Hans zei dat hij zich schuldig voelde. Ja daar kan ik niks mee, dus ik zei niet veel meer. Ik hoorde hem aan, maar dacht ondertussen: wat voor zin heeft het om te zitten piekeren over de schuldvraag. Het is nu eenmaal zo. Ik verheugde me op een gezellige ontmoeting met mijn broer en schoonzus bij de Ikea. En gezellig was het, maar Hans zijn schuldgevoel bleef van hem.

Hans – Afwijzen:

We hadden met tien mensen een bespreking over een kwetsbaar thema waar Gerry en ik regelmatig over gediscussieerd hadden. De sfeer was goed. Iedereen deed actief mee, de een expressief, de ander wat bedachtzamer. Ik was opgelucht en blij dat het goed verlopen was en we namen hartelijk afscheid van elkaar. Toen de mensen weg waren vertelde Gerry dat ze weinig ruimte ervaren had. Wanneer zij begon om iets zeggen, anderen er doorheen praatten en dat zij geen zin had om te vechten voor haar plek. ‘Ja, zo gaat dat in een discussie’, zei ik. Dit is natuurlijk een verkeerde opmerking. Het is afwijzen en het gebeurt in een split second.

Hoe komt dat nou? Ik weet dat Gerry het lastig vindt om in gesprekken, die snel heen en weer gaan, haar plek in te nemen, terwijl ze wel een duidelijke mening heeft. ‘Laat je dan niet aan de kant zetten. Als mensendoor je heen praten praat dan harder, gebruik je lichaamstaal, zeg dat je onderbroken wordt…, maar neem je plek in’. Allemaal gedachten die mij van haar af laten drijven. Ja, ik vind het moeilijk als Gerry haar plek niet inneemt en vooral als ze dan zegt ‘Ik kan het niet’. Het doet mij pijn, ik kom in verzet, word boos. Verdorie, laat je zien!!!

Allemaal gedachten waardoor ik niet naar haar geraaktheid kijk. Ik was met mijn trots bezig. Ja, trots wil ik zijn op haar, op ons, op mezelf. Want dan ben ik iemand. Obstakels op die weg wijs ik krampachtig af en zo wijs ik de gevoelens van Gerry af.

Het Aanvaarden is de keuze om uit de boosheid, uit de onverschilligheid, uit je eigen geraaktheid te stappen. Echte aandacht voor de ander te hebben. als je dat doet, durft je partner zich ook kwetsbaar te maken voor jou. Talk to me is het lied dat we laten horen voor het delen over een moeilijk onderwerp. Want ondanks dat we elkaar aanhoren en afwijzen, verlangen we naar verbondenheid. Daarover schrijven we de volgende keer.