In een serie artikelen beschrijven we de presentaties van het weekend.

De viering is geweest en we bereiden ons voor op het leven na het weekend. Verandert er iets door het weekend in ons leven samen? Tijd om concrete plannen te maken, eerst voor onszelf (deel 1) en daarna hoe we omgaan met de wereld om ons heen (deel 2).

Het kan een mooi weekend zijn, maar het gaat om maandag…, om het leven van alledag. Het weekend heeft pas impact wanneer we het een plaats geven in ons dagelijks leven. Hoe doen we dat? Sommigen hebben na het weekend nog een hotelletje geboekt, maar de meesten gaan op pad naar huis, naar de plek waar de tv wacht met studio voetbal, of het huis waar de kinderen je gemist hebben.

Hoe kies je voor beminnen in al die drukte. Het gevaar bestaat dat je met het leven verdergaat waar je de vrijdag voor het weekend stopte, dat je teleurgesteld raakt omdat het contact met je partner niet zo makkelijk gaat als in het weekend. Het is een bekend patroon en tegenwoordig schetsen we het dal van de desillusie, als extra waarschuwing.

Vandaar de oproep vanuit deze presentatie om een plannetje voor te maken hoe je met de dialoog om wilt gaan. Hoe vaak je wilt schrijven en uitwisselen. Eén keer per maand, één keer per week, elke dag? Vanuit de internationale Marriage Encounter gemeenschap is de opdracht: elke dag een dialoog. Maar het is de vraag of dit plan een kans van slagen heeft.

Ons plannetje was destijds om twee keer per week te schrijven en elkaar er vragen over te stellen.

We hebben ons er redelijk aan gehouden en ondanks dat konden we de duikeling in het dal niet voorkomen.

Hans

Ik was helemaal in de gloria aan het eind van het weekend. Eenmaal op de snelweg vond ik dat de andere automobilisten zo hard reden. Nergens voor nodig dacht ik. Ga naar zo’n weekend en je zult het zelf ervaren. De volgende morgen moest ik vroeg op, want mijn werk was 100 km verderop. Ik had het goed met Gerry die week en we besloten te schrijven over seksualiteit. Wat een ramp was dat. Ik vond het moeilijk om daar open in te zijn. Ik schaamde me voor mijn heimelijke opwinding en durfde dat niet te delen met Gerry. Ik voelde me somber; is dit nu het effect van het weekend? Vlakbij mijn werkplek was een begraafplaats. Tussen de middag liep ik erover heen, ik zag de kindergraven en voelde me verdrietig. Ik heb er gehuild om de kinderen, om hun ouders en om mezelf. Misschien triggerden de graven wel de afgebroken zwangerschap, het kindje dat wij nooit hadden gekend en waar ik toen nog nooit over gesproken had.

We gingen in een dialooggroep en door het schrijven en de vragen van de anderen kon ik langzaamaan beter mijn gevoel onder woorden brengen en gingen we dagelijks schrijven. Waarom we er na 15 jaar mee opgehouden zijn weet ik niet meer. Ik heb ervaren dat elke dag schrijven verre weg het makkelijkst is. Ik hoefde geen keuze te maken, het was een gewoonte. Maar om dat nu weer op te pakken vergt wel een keuze, een keuze voor liefhebben.

Gerry

Voor het weekend dat ondertussen al jaren geleden is, was ik bezig met het huishouden, de kinderen, af en toe een baan en een studie.

Ik schreef in mijn dagboek als ik me boos, eenzaam of verdrietig voelde. De romance was verleden tijd, al was het niet altijd kommer en kwel. Vakanties konden we goed samen vieren, maar pas na jaren hoorde ik van Hans dat hij het niet altijd met mij eens was en dat niet durfde te zeggen.

Ook in het dagelijks leven hadden we soms woordeloze ruzies en onze woordeloze verdrieten.

Toen we weer eens zo’n periode hadden zijn we op initiatief van Hans naar het weekend gegaan. Ik voelde me onzeker, maar wat was ik blij dat ik niks in de groep hoefde te doen. Ik zie me nog zitten in Stevensbeek aan zo’n grote kloostertafel. Een beetje zoals in mijn dagboeken, schreef ik meer vanuit mijn frustratie. Duidelijke opdrachten vond ik soms moeilijk. Hoe moest ik een liefdevolle brief schrijven en toch eerlijk over mijn gevoel schrijven? Ik vond het fijn om te lezen en te horen wat er van binnen bij Hans allemaal gebeurde. Bijzonder dat hij zo over zijn gevoel kon schrijven, ik mocht hem echt ontmoeten en dat was waar ik naar verlangde.

Blij en vol verwachting kwam ik thuis van het weekend.

We gingen gelijk in een dialooggroep. Het fijne was dat ik net als in het weekend, veel herkenning zag bij andere stellen.

We schreven veel die eerste tijd en hebben dat jaren volgehouden. We schreven meer over ons gevoel van die dag en dat waren niet altijd uitgebreide brieven, al kon dat soms wel veel vragen oproepen.

Maar toch we kwamen ook weer onszelf tegen met onze verwachtingen van onszelf en elkaar, die niet uitkwamen.

Veel boswandelingen maakten we in verstikkende stilte, terwijl we allebei pogingen deden om verbinding te zoeken en weer bij elkaar te komen. Soms lukte dat door stil te staan elkaar in de ogen te kijken en zonder woorden te knuffelen. Ik zal niet zeggen dat een verstikkende stilte nooit meer voorkomt, maar zeker minder dan vroeger.

We schrijven onregelmatig, maar stellen wel elke avond voor we gaan slapen de vraag aan elkaar: wil je nog wat tegen me zeggen?

Dialoogvragen/opdrachten

  • Hoe ervaar ik onze liefde nu?
  • Wat ervaar ik bij de gedachte om ons aan te melden voor een dialooggroep?
  • Maak een haalbaar plannetje voor jullie dialoog. Hoe voel je je bij dit plannetje?