Het weekend in een notendop: de 6e presentatie

In een serie artikelen beschrijven we de presentaties van het weekend. De 6e presentatie: Lastige onderwerpen, kansen tot ontmoeting.

De vorige keer schreven we over de 3 A’s: Afwijzen, Aanhoren en Aanvaarden. Nu gaan we verder in op Aanvaarden.

Dit schreven we de vorige keer:
Het Aanvaarden is de keuze om uit de boosheid, uit de onverschilligheid, uit je eigen geraaktheid te stappen. Echte aandacht voor de ander hebben. Als je dat doet, durft je partner zich ook kwetsbaar te maken voor jou. Talk to me, is het lied dat we laten horen voor het delen over een moeilijk onderwerp.

In het weekend wordt de presentatie over sexualiteit gegeven. Een terrein waarop er in veel relaties eenzaamheid wordt ervaren. Hoe kun je jezelf en je partner aanvaarden met haar/zijn gevoelens? Voor ons was dat ook niet echt bespreekbaar. Tot het free to live weekend. Dat was een doorbraak. We begeleidden een ander stel om er een presentatie over te maken, we stelden vragen aan hen, maar ja welke vragen stelden we onszelf, durfden we zelf antwoord op die vragen te geven? Vaak tijdens een wandeling hadden we het over onze seksualiteit en langzaam kwamen de antwoorden en durfden we steeds meer open te zijn en elkaar te aanvaarden in ons verschillend zijn op dit terrein. In het verleden werden er twee presentaties gegeven over aanvaarding, want natuurlijk zijn er meer onderwerpen die moeilijk bespreekbaar zijn.

Naast seksualiteit ging de tweede presentatie over de dood. Voor ons ook een onderwerp dat veel oproept. Daarom hebben we erover geschreven.

Gerry

Ik schreef: Lieve Hans, Soms gebeurt het ’s nachts als je stil ligt en ik je niet hoor ademen. Ik raak je dan voorzichtig aan. Gelukkig je ademt nog, je bent er nog. Ook dat woordje ‘nog’ vind ik onheilspellend, want ja eens niet meer. Ik moet er niet aan denken. Een troosteloze eenzaamheid doemt op. Ik zal je zo missen. Je weet dat ik van je houd en toch zeg ik het niet genoeg en wat ben ik blij als jij dat zo welgemeend kunt zeggen. Wie zou dat nog doen als jij er niet meer bent? Jij die mij het vertrouwen geeft dat ik geliefd ben, want dat staat zo vaak op losse schroeven bij mij. Samen op vakantie gaan, op avontuur, wat kunnen we er van genieten. En dan, welk avontuur blijft er nog over? Nee ik kan je nog lang niet missen.

En dan als ik zelf dood zou gaan. Ik doe heel nuchter. We hebben een doos voor ons afscheid. Daar doen we van alles in. Plaats en liederen die belangrijk voor ons zijn, kortom alles wat er voor nodig is. We moeten hem weer eens updaten, maar om die doos te pakken en er serieus mee aan de gang te gaan, doe ik niet. Ik voel me er onrustig bij. Stel dat het toch ineens gebeurt, ik dood ga en het dan niet goed geregeld heb? Ik wil anderen, jou, niet tot last zijn.

Hoe kan ik goed afscheid nemen van mijn leven? Ik ben er bang voor. Ook bang voor aftakeling, voor afhankelijkheid. Ik weet dat jij er voor me zult zijn. Breng jij mij weg tot aan de brug, ik ben zo bang om daar alleen te staan is een lied wat ik zo intens voel. Ik ben bang alleen die brug over te gaan. Jou achter te moeten laten. Maar eens kom ik ervoor te staan.

Ik voel me onzeker nu ik over mijn angst voor dood schrijf. Wil jij wel over mijn angst horen? Toch wil ik er op vertrouwen dat je me aanvaardt, ook in mijn angst.

Liefs van je levensmaatje.

Hans

Na het lezen van Gerry’s brief was ik ontroerd. De angst om alleen te staan vlak voor de grote overgang. Het lied ‘Laat me niet alleen’ staat zo centraal in haar leven. Het roept me op om echt aanwezig te zijn bij haar op belangrijke momenten, in sterven en in leven. Ik schreef over de vraag ‘Hoe voel ik me als ik aan jouw dood denk?’

Lieve Ger,

Soms ben je een avond weg, zoals een poosje geleden. Je reed weg en ik keek je na. Even flitste het door me heen dat je een ongeluk zou kunnen krijgen, maar ik ging snel mijn gang. Na een poosje waren mijn klussen klaar en keek ik op de klok. Nog geen tijd dat je terugkomt. Ik voelde me onrustig. Ik wist niet goed wat ik moest doen, liep wat heen en weer, zette de tv aan en dat boeide me ook niet.

Er kwam een appje binnen, van jou. Je stond op het punt om te vertrekken naar huis. Over een half uur zou je thuis zijn en dat was je. Ja, ik kan moeilijk zonder je. Zonder jou ben ik mijn sturing kwijt, ondanks dat ik thuis vaak mijn eigen gang ga als je er wel bent.

Als ik eraan denk dat je niet meer thuis zou komen doemt er een donker grijs scenario op. Ik zie mezelf dan doelloos door de kamer lopen, net als op die avond toen je niet thuis was. Is dat nu mijn leven? Altijd alleen? Niet jouw voorstellen om te wandelen, nog eens samen dat lied te zingen, samen Nederland in beweging te doen? Eindeloze grijsheid.

Jij stimuleert me met je gekke ideeën, met je diepgang, je indringende vragen, je trouw. Je hebt voor me gekozen om je een leven lang aan mij te verbinden, te geven en dat doe je dag in dag uit. Dag uit. Wat zal ik je missen. Je bent me zo lief.

Kus van je Hans

Gerry

Hans las zijn brief voor. Hij kon het niet met droge ogen. Het raakte een diepe snaar in mij te horen en te zien wie ik voor Hans ben. Woorden waren niet meer nodig. Een dikke knuffel kleurde mijn dag. Aanvaarding, daar gaat het over. Aanvaarden wat er in ons leeft, in jezelf, in je partner. We zijn al zo druk en dan zo moeilijk doen? Wat een tijd en energie kost dat niet. En toch, wat een diepgang en verbinding kan het geven als je het wel aangaat. Het stukje dood in onze relatie leven geven.