Toen ik jong(er) was, wilde ik een boek schrijven met als titel: Groeien zonder pijn. Nu denk ik: hoe naïef kon ik zijn. Ik dacht: een mens groeit toch
vanzelf. Groeien is leuk. Susan (mijn vrouw) wilde wél groeien en ontwikkelen en dat zag er vaak ingewikkeld, teleurstellend en pijnlijk uit. Ik dacht: dat kan toch niet de bedoeling zijn. Groeien en ontwikkelen zou toch gemakkelijk moeten zijn. Zeker voor iemand voor wie door zijn moeder vroe- ger telkens ’de rode loper’ werd uitgelegd.

Datzelfde gold dan toch ook voor een relatie. Dat je daaraan moest werken, was voor mij vóór Marriage Encounter dan ook geen issue. Susan deed het werk. Nogmaals, hoe naïef kon ik zijn. De werkelijkheid was weerbarstiger. En mijn verzet dus groter. Maar uiteindelijk kreeg ik in de loop der jaren wel in de gaten dat groeien niet eenvoudig, maar wel noodzakelijk is. Zowel voor mijn eigen ontwikkeling als in onze relatie.

Sifan Hassan antwoordde laatst op de vraag waarom ze zo buitengewoon goed was: “Ik ben een gewoon mens, maar ik durf. Ik durf te groeien. Ik durf me te ontwikkelen. Ik durf de grenzen van wat ik kan, telkens op te zoeken en op te rekken. Want anders blijf ik steken”. Zo groeit een Olympisch kampioen. Zo groeit een mens: buiten de zo gemakkelijke en comfortabele eigen comfort zone.

En ja, hoe vergroot ik dan mijn eigen kansen op groei? Dat heeft alles te maken of ik in mijn denken, doen, spreken en voelen vooral zal durven om te groeien. Ook al raak ik daardoor af en toe even uit balans.

Rolf Eikenhout