Stoppelveld

Lydia schreeft dit gedicht tijdens haar ME&WE relatieweekend.

Stoppelveld

Ik zit aan de rand van een open veld
De stoppels rasperig verbleekt in de zon
De aarde vochtig zwart en glinsterend
Het landschap toont zich schaamteloos in al zijn naaktheid
Geuren van versterf en rotting
Kruidig
Modderig
De vogels kraaien
Een hond die blaft
In de verte het geruis van auto’s

Ik zit tegen een paaltje in het gras
En zie alles heel licht bewegen in de wind
De verkleurende blaadjes van struikjes ritselen
Zo zachtjes en teder streelt de wind het landschap
Het stelt me gerust
Ik voel me vredig en zacht

Het doet me goed gedachten te delen
Gevoelens te beschrijven
Moeilijke onderwerpen samen te verkennen
Ik voel me soms kwetsbaar. Ziet hij het wel? Heeft hij er oog voor?
Zie ik hém wel?

Te mogen laten zien wat er onder de oppervlakte leeft
Zonder schaamte
Zonder angst
Dat is een geschenk

Het grootste geschenk is de liefde
Als een zachte streling van de ander
Woordeloos omarmt hij mijn wereld.

Helvoirt, oktober 2019
Lydia