Vrijdagmiddag. Daar gaan we. Dit weekend staat al een tijdje in onze agenda. Na een tijdje allerlei redenen te hebben bedacht waarom we dit niet zouden doen, besloten we dat het er toch maar van moest komen. We gingen deelnemen aan het ME&WE relatieweekend.
En daar zat ik dan: in een auto op weg naar Helvoirt. De autorit verloopt soepel. Het laatste stukje over binnendoor wegen is leuk rijden. Opeens doemt daar een soort klooster op. Zou het daar zijn? Dit blijkt inderdaad het geval. Een man die de middelbare leeftijd ruim is gepasseerd begroet ons met onwaarschijnlijk veel enthousiasme en wijst ons waar we de auto kunnen parkeren.
Onzeker
Om eerlijk te zijn is dit nogal een contrast met hoe ik me voel. Een heel weekend over gevoelens praten. Dat beeld maakt me onzeker. Kan ik dat wel? En wil ik dat eigenlijk wel?
Na de auto ergens achteraf te hebben geparkeerd, lopen we naar de ingang van het gebouw. Ik had stiekem gehoopt in het oude klooster terecht te komen, maar we blijken in een veel moderner gebouw te moeten zijn. Dit zit vast aan het klooster. Bij de deur worden we opnieuw met veel enthousiasme begroet.
Waar zijn die mensen toch zo enthousiast over?
We blijken niet de eersten te zijn. Een aantal gezichten staren ons aan. Het zijn de gezichten van mensen die overduidelijk ook niet weten wat hen te wachten staat. Ik lijk bij de mannen ook een vleugje angst te bespeuren op de gezichten.
Ons wordt onze kamer gewezen, opnieuw met veel enthousiasme. De kamer is eenvoudig. Heb ik hier meer dan 400 euro voor betaald?
Ik voel me gelukkig
Later zou ik erachter komen dat de eenvoud van de kamer juist haar kracht is. Een kamer zonder franje en opsmuk. Een kamer waar ik zou ontdekken hoeveel waarde het brieven schrijven heeft. Voor ik het weet ben ik namelijk meegezogen in het enthousiasme van het team. Mijn vrouw en ik schrijven mooie brieven naar elkaar en ik ervaar echt verbinding. Ik voel me gelukkig. Ik ben blij dat we toch de keuze hebben gemaakt om naar dit weekend te komen. Ik ontdek namelijk meteen op vrijdag al dat je als man ook gevoelens hebt en dat je die ook echt mag uiten. Wat een bevrijding.
Marcel Rijkers
