Slak

Geduld is een schone zaak, oftewel wie rustig afwacht wordt beloond. Normaal gesproken is dit al een aardige opgave voor mij. Aanpakken, volhouden en doorgaan ligt meer in mijn aard. Inmiddels zit ik 5 weken thuis, te wachten op mijn ‘beloning’: volledig hersteld mijn coronabesmetting afsluiten. Ik wil niet zeuren en klagen. Ik weet dat ik van geluk mag spreken, maar oh, wat vind ik dat afwachten een giga uitdaging. Aan de ene kant weet ik dat ik me moet overgeven aan de rust die voor mijn volledige herstel blijkbaar nodig is. Noodgedwongen, even helemaal niets. Aan de andere kant sluipt keer op keer een schuldgevoel bij me naar binnen. Wat doe ik hier thuis? De slogan ‘Wij helpen jullie. Jullie helpen ons door thuis te blijven’, zet me dan weer met twee voeten op de grond.

Intelligente lockdown

Net vóór de intelligente lockdown begon mijn isolatie, dus ik heb nog geen beren in de vensterbank zien staan, verlaten snelwegen of gesloten terrassen gezien. Ik lees de krant, de berichten op FB en hoor de ervaringen van familie en vrienden. Het lijkt net alsof ik op Netflix naar een slechte science fiction serie zit te kijken.

Het kon haast niet uitblijven,… het bericht dat er fiks meer echtscheidingen zijn door de coronacrisis. Ik kan me er wel iets bij voorstellen. Stellen die nu de hele dag gedwongen bij elkaar op de lip zitten, irritaties over en weer over houding en gedrag, financiële zorgen, angst voor besmetting van (groot)ouders, frustratie en pijn bij het zien van de eenzaamheid van je naasten, de grote onzekerheid, hoe lang gaat dit nog duren?…. En dan heb ik het nog niet eens over de situatie waarbij er thuis gewerkt moet worden met stuiterende kinderen om je heen.

Een rollercoaster van gevoelens schreeuwt om aandacht. Ik voel me geïrriteerd over mijn langzame herstel. Voel me boos. Mijn lijf faalt. Elke week moet ik mijn werkgever teleurstellen, “Sorry, ik heb nog steeds klachten”. Ik voel me schuldig, kan geen bijdrage leveren aan de zorg. Ik baal ervan om zo afhankelijk te zijn van anderen en mis mijn vrijheid. Het gevolg is dat ik niet altijd even gezellig ben en rondloop met mijn ziel onder mijn arm. Hoe fijn is het dan als Klaas mij vraagt, “Hoe is het met mijn meisje?” en géén genoegen neemt met “Het gaat wel”.

Praten over mijn gevoelens brengt me dichter bij mezelf, bij wat er binnen in mij leeft. Door mijn gevoelens te ontdekken én te delen met Klaas, gaan de scherpe kantjes er van af. Het helpt me om ze (deels) te accepteren. Ze mogen er zijn, ze horen bij mij. Het delen vergroot onze verbondenheid. Wat ben ik blij dat wij in rustig vaarwater ons deze communicatievaardigheid hebben eigen gemaakt. In deze isolatieperiode plukken wij de vruchten van het onderhouden van onze relatie.

Voor je relatie geldt dus niet, ‘geduld is een schone zaak’. Rustig afwachten wordt niet beloond. Kortom, er is volop werk aan de winkel.

Pietje

Dialoogvragen
  • Geduld, rustig afwachten. Hoe ga jij daar mee om?
  • Hoe is het voor jou om je gevoelens te verwoorden en te delen met je partner?