“Even helemaal niets” schreef ik een aantal maanden geleden. Meer tijd voor mezelf inplannen. Een mooi voornemen en ik was er trots op dat het soms nog lukte ook.
Hartkwaal
Vanuit het niets werd ik getroffen door een hartkwaal. Mijn leven stond op de kop. Wat gebeurt me nou? Heeft die arts het over mij? Wat heb ik gemist? Het bezige bijtje zat van het ene op het andere moment op de bank, met plenty tijd voor zichzelf. Verschrikkelijk! Hier had ik geen rekening mee gehouden toen ik bedacht dat ik wat meer tijd voor mezelf kon gebruiken.
Zekerheden
“Wat biedt mij houvast als zekerheden om me heen wegvallen?” schreef ik in mijn laatste blog. “Genieten van de kleine dingen om me heen.” Nou, ik kan je vertellen, liggend in dat ziekenhuisbed, lukte mij dat niet. Een dikke mist van angst vertroebelde mijn kijk op het leven. Het vertrouwen in mijn lijf was bij mijn enkels afgeknapt. Ik kwam in een achtbaan van emoties terecht. Een mengelmoes van boosheid, angst en verdriet. Mijn agenda bleef leeg, mijn hoofd raakte alleen maar voller. Mijn hart confronteerde mij met de eindigheid van mijn leven, zette mij met twee voeten stevig op de grond. Het is allemaal niet zo vanzelfsprekend, gezondheid is niet heel gewoon.
Doemdenken
Ik wil niet blijven hangen in het doemdenken. Tijd heelt niet alle wonden, maar brengt wel meer rust. Klaas zag/ziet heel wat stemmingen voorbij komen. Met veel geduld luistert hij, sleept zakdoekjes aan of houdt mij gewoon vast. Ik heb geen behoefte aan goedbedoelde adviezen, maar wel aan vragen zoals: “Waar ben je bang voor?”, “Wat doen onzekerheden met jou?” Maar ook: “Klaas, wat ging er door jou heen toen ik in het ziekenhuis lag?” Door hier samen over te praten kan ik woorden geven aan de chaos in mijn hoofd en weet ik wat er in zijn hoofd omgaat. Dit houdt ons dicht bij elkaar.
Stiltewandeling
Onlangs greep ik de mogelijkheid aan om mee te lopen met een stiltewandeling. Alle zintuigen staan daarbij op scherp. Lopen door mul zand. Dennengeur opsnuiven. Blootliggende (boom)wortels bedwingen. Zoete bramen proeven. Het bewonderen van een flink gehavende wilg die, ondanks alle beschadigingen blijft uitlopen. Een boom die half omvalt, maar gestut wordt door omringende bomen. Wat een ontdekkingstocht, wát een herkenning! Ook ík ben opgevangen door manlief, familie en vrienden om mij heen. Ook ík ben vastberaden om te herstellen, om te leven in het NU ☺
Pietje
Dialoogvragen
- Wat helpt jou om in een heftige periode de verbondenheid met je partner te ervaren?
- Denk terug aan een intense periode. Hoe voel je je daar bij?
