Wandelend mezelf tegenkomen…
Wandelen vind ik fijn, maar van sámen wandelen word ik echt blij. Wandelen levert vaak mooie gesprekken en inzichten op. Dáár hoef ik de Camino de Santiago niet voor te lopen. Zo’n pelgrimstocht levert heel veel wijsheid op, zeker! Maar zeg nou zelf, tijdens je héle leven ben je toch op weg naar wijsheid? Wijsheid groeit, maar niet vanzelf. Er was, is en blijft werk aan de winkel!
Ik ervaar dat bij mijn persoonlijke groei, maar ook binnen mijn relatie met Klaas. Dit jaar zijn we 35 jaar getrouwd. We zijn er super trots op, mede omdat we weten hoe hard we ervoor hebben gewerkt en er nog steeds serieus aan werken. Met vallen en opstaan hebben we leren omgaan met onze verschillen. Door te delen over hoe we ons voelen, zijn we elkaar beter gaan begrijpen. We zijn meer gelijkwaardige partners geworden en ervaren meer respect en nabijheid. Maar, zoals ik al zei, mijn pelgrimstocht duurt mijn leven lang en regelmatig stoot ik flink mijn neus, glij uit of beland opnieuw in een oud karrenspoor…
Pieterpad
Klaas en ik lopen elk jaar een aantal etappes van het Pieterpad. Dat is voor mij een topbeleving. Samen op avontuur, elkaar uitdagen, samen de slappe lach krijgen en elkaar stevig vasthouden bij lastige of intieme gesprekken. Een aantal wandelingen geleden was de harmonie echter ver te zoeken.
Mijn ouders hebben me ingepeperd dat ik me altijd aan alle regels en voorschriften moet houden. Dus ook: een route precies volgens de beschrijving lopen. Het geeft mij de zekerheid en het vertrouwen dat we het eindpunt zonder grote omweg bereiken. Dit botst wel eens met de vrije interpretatie van Klaas, die onbevangen de grote lijn volgt en zich niet druk maakt of we rechtsom of linksom het eindpunt bereiken. Zo ook die ene keer.
Afstand
Ik wilde naar het beginpunt van de route lopen, maar voor Klaas hoefde dat niet zo nodig. Toen hij een routesticker zag, wilde hij vanaf daar de route oppakken. Ik liep naar het beginpunt en baalde dat Klaas niet de voorgeschreven route volgde. Met krachtige stappen ging hij ervandoor. De afstand tussen ons werd steeds groter. Ook figuurlijk groeide de afstand tussen ons. Ik voelde me boos. Hoe kon hij nou zó van de voorgeschreven route afwijken?
De tijd en de kilometers verstreken. Ik miste mijn wandelmaatje. Ik besloot hem te bellen. “Ben je wel langs een molen gelopen, of heb je de wat verstopte richtingaanwijzer gemist?” Hij was zich er niet van bewust, dat hij niet meer op de route liep en zou terug lopen. Wat was ik opgelucht toen ik hem uiteindelijk weer zag. Maar dat zei ik niet. Klaas zei ook niet veel. Zijn non-verbale gedrag sprak echter boekdelen.
Naakt staan
Zwijgzaam liepen we naast elkaar verder, de emotionele afstand tussen ons was enorm.
Ik vertelde Klaas hoe boos en eenzaam ik me voelde. Het voelde net zoals vroeger, toen mijn ouders mij regelmatig afkeurden. Achter die boosheid zit de angst dat hij me in de steek laat en dat ik dan de eenzaamheid van vroeger weer ervaar.
Tijdens het gesprek voelde ik me ‘naakt’ staan tegenover Klaas. Maar het luchtte me ook op. Ik was blij dat de radiostilte was doorbroken.
Ook Klaas deelde over zijn boosheid en zijn pijn om als een klein kind terecht gewezen te worden.
Het was een moeilijk, maar ook een heel goed en open gesprek. Het bracht de nabijheid weer terug, waar we allebei zo naar verlangden.
Met zijn vertrouwde hand in die van mij, liepen we samen de bushalte voorbij.
Pietje
Wil je meer weten over de dialoog, de communicatie techniek die onze relatie meer verdieping gaf en intense nabijheid opleverde? Meld je aan voor ME&WE relatieweekend.
Deze blog verscheen voor de Marriage Week 2023 ook op LoveUp.nl
Dialoogvragen
- Hoe is het voor jou om je aan regels te houden? Welke gevoelens ervaar je hierbij?
- Zijn jullie elkaar wel eens kwijt geraakt? (letterlijk of figuurlijk). Hoe voel je je als je terugdenkt aan die situatie?
