In de houdgreep van corona

Met winterjas en sjaal even in de tuin zitten. Kopje koffie, zonlicht en een fris windje dat over mijn wangen aait. Na 2 weken gekluisterd te zijn aan bed en bank ervaar ik dit als pure traktatie. Het Coronavirus heeft me te pakken. Het houdt me in de houdgreep. Onzekerheid, angst, eenzaamheid, dankbaarheid… een greep uit mijn gevoelens van de afgelopen 2 weken.

Wat is er met mijn lichaam aan de hand?

Het rilt, het is intens moe, het hoest, het doet pijn in hoofd en borst en bij de minste of geringste activiteit raakt het uitgeput. Onzekerheid slaat toe, is het meer dan een gewoon griepje? Vast niet. Ik wil niet ziek zijn en me zeker niet aanstellen. Kom op lijf, zo is het wel genoeg.

Na een korte opleving stort mijn lijf opnieuw in. Ik lig vastgeplakt in bed. Te moe om mijn oogleden open te houden, knallende hoofdpijn. Als ik hoest steken kartelmessen in mijn hoofd en borst. Voel me zo benauwd als een visje op de kustlijn. De paniek slaat toe. Ik ben de controle compleet kwijt. Corona blijkt de regie over mijn lichaam overgenomen te hebben. Voel me bang. Hoe lang houdt mijn lichaam, mijn hart deze crisis vol?

Ik wil tegen Klaas aanliggen, verlang naar zijn arm om me heen, zijn knuffels. In plaats daarvan moet hij afstand houden en mag hij zo weinig mogelijk in onze slaapkamer komen. Voor het eerst in 35 jaar wordt hij naar het logeerbed verbannen. Ik wil praten, delen over onze gevoelens. Een uitgeput lijf, angst om hem te besmetten en de isolatierichtlijnen staan echter tussen ons in. Echte nabijheid is ver te zoeken. Ik voel me eenzaam.

Klaas werkt vanuit huis. Tussendoor steekt hij zijn hoofd om de deur en vraagt of hij iets voor me kan doen. Wist ik dat maar… Verslagen zie ik hem de deur weer sluiten. De afstand doet pijn, de dagen duren lang.

Na een lange werkdag trekt hij plastic handschoenen aan en loopt met een poetsdoek en sopemmertje door het huis. Hij geeft aan dat hij zich onhandig voelt, maar oh, wat ben ik trots op hem!

Dankbaarheid

Eenmaal weer beneden op de bank, voel ik dankbaarheid. Ik heb het thuis gered. Ik heb me ontworstelt aan de houdgreep van Corona. Voel me opgelucht.

We schreven elkaar een brief over hoe we de afgelopen periode hebben ervaren. We schreven over de vraag: Welk basisgevoel past bij de eenzaamheid, verdriet of boosheid? We hebben naar elkaars angsten en eenzaamheid geluisterd. Het gesprek bracht ons weer dichter bij elkaar. We durven elkaar weer te omarmen. De houdgreep van Klaas voelt zóveel beter!