Heerlijk, ik ben vrij! Een volle theepot en een dikke krant, daar vermaak ik me wel mee. Halverwege het regionale nieuws begint het te kriebelen. Ik moet niet vergeten een vriendin te bellen. Na de volgende pagina schiet me te binnen dat ik een mail van een collega moet beantwoorden. Aangekomen bij het sportnieuws bedenk ik dat ik nog een verjaardagskaartje moet versturen. Het is gedaan met de rust, de krant gaat aan de kant. Ik pak een briefje en maak een to-do lijst voor deze dag. Al gauw is het briefje vol en volgt er nóg een briefje met allerlei boodschappen. Pff, hoezo een vrije dag?
Na het eten lopen Klaas en ik altijd een rondje met de hond. Een fijn moment om bij elkaar ‘thuis’ te komen. Hij vraagt belangstellend hoe mijn dag was.
“De dag is veel te snel gegaan. Ik heb mijn lijstje nog niet klaar. Er kwamen telkens weer andere dingen bij.”
Wat maakt dat ik het lastig vind om een pauze in te lassen, om tijd voor mezelf in te plannen? Ik word daarbij belemmerd door mijn zorgzaamheid, verantwoordelijkheid en discipline. Deze kwaliteiten voeden het ‘bezige bijtje’ in mij en zorgden er vandaag voor dat ik in een oud karrenspoor ben gegleden. Ik heb dan meer aandacht voor mijn omgeving dan voor mezelf. Maar, zonder rustmomenten en tijd voor mezelf loopt mijn accu leeg.
Na de wandeling plof ik op de bank. Ik heb vandaag verkeerde keuzes gemaakt. Dit wist ik natuurlijk wel, maar door de dialoog met Klaas werd me duidelijk dat ik toch echt ZELF andere keuzes moet maken om mijn accu op spanning te houden. Op mijn volgende vrije dag ga ik het anders doen. Bovenaan mijn to-do lijst zal dan staan… ’even helemaal niets’…
Pietje
