Je hoort het bij elke vliegreis: ‘zet het zuurstofmasker eerst zelf op, help daarna je kind’.
Ik dacht vroeger dat ik mijn kind als eerste zou moeten helpen, als er een ramp met het vliegtuig gebeurde. Maar ja, als ik als volwassene te weinig lucht krijg en neerval, kan ik niets meer voor mijn kind betekenen. Daarom wordt aan het begin van elke vlucht verteld: ‘zorg eerst dat jij voldoende zuurstof krijgt.’

Met de komst van ons eerste kindje veranderde er veel in onze relatie. Het leek alsof alles draaide om voeden en verschonen. Vooral toen ze een keer ziek was en veel huilde vroeg dat veel van me. Vermoeidheid en zorgen brachten me uit mijn humeur. Ik voelde me soms gevangen door alle drukte. Ik moest van alles doen waar ikzelf niet voor koos. En dan moest ik ook nog genieten van tijd voor mezelf en onze relatie?

Achteraf zie ik hoe ik rondliep met een zuurstoftekort. Ik had de zorg voor ons dochtertje op de eerste plaats gezet. Daardoor kreeg ik zelf en kreeg onze relatie te weinig lucht. Hoe zou het voor ons kindje zijn geweest als ik ziek was geworden of als onze relatie was geknapt?

Onze dochter is inmiddels volwassen en zei laatst tegen me: ‘wat gaat het in die opvoedboeken vaak over vechtscheidingen!’ De beste opvoedtip die ik ken is: zorg dat jij en je relatie genoeg zuurstof krijgen, want dan kun jij ook iets voor je kind betekenen.

Riet