Thuis voelen bij elkaar

Een werkbroek vol met verfvlekken. Spetters in mijn haar en op mijn bril. Ruwe handen en spierpijn. Ra ra, wat heb ik de afgelopen dagen gedaan?

Een paar dagen geholpen in het nieuwe huis van onze zoon en zijn vriendin. De laatste telg van ons gezin slaat zijn vleugels uit en gaat samenwonen. Ze hebben voor elkaar gekozen en zijn klaar voor de volgende stap. Hoe fijn is het dan, om samen een warm nestje in te richten? Terugdenkend aan 34 jaar geleden zeg ik, super fijn! Geen dagelijkse (goed bedoelde) adviezen van ouders, leven volgens je eigen regels en je eigen keuzes maken en beslissingen nemen. Maar ik herinner me ook dat ik het allemaal best spannend vond. Op eigen benen staan betekent namelijk dat je veel zélf moet regelen. Pff, dat was veel meer dan ik mij van tevoren had bedacht! Samenwonen betekent, samen verantwoordelijk zijn voor het huis, de boodschappen, de financiën etc. Maar de grootste uitdaging is natuurlijk om het samen binnen de relatie goed te hebben en te houden! Je thuis te voelen bij elkaar.

De eerste jaren ging ons dat prima af. We waren veel samen en deelden onze ervaringen. We bouwden aan een stevige fundering, die bestand was tegen de ‘rukwinden’ die volgden. Tijdens de pubertijd van onze kinderen woei er soms een storm door het huis, met scheurtjes in de fundering tot gevolg.

Wat heb ik nodig om na een storm weer de nabijheid van Klaas te ervaren? Zoals laatst toen hij enthousiast zonder overleg een grote klus naar ons toe trok. Ik was verontwaardigd en kreeg het Spaans benauwd bij de gedachte aan het werk wat daarmee op ons af kwam. Ik kon met een bak chips op schoot in mijn uppie blijven mokken over de tekortkomingen van Klaas, maar dat zou geen verbondenheid met hem opleveren. Ik moest bewust ervoor kiezen om weer bij hem ‘thuis te komen’. Ik wilde graag dat we samen stil stonden bij de vraag: Wat gebeurt er nu tussen ons en hoe voelen we ons daarbij? Overmand door boosheid of verdriet is dat soms best een hele moeilijke keuze. Extra lastig wordt het wanneer ik overtuigd ben van mijn eigen gelijk. En mezelf een spiegel voorhouden is ook niet altijd uitnodigend. Maar goed, om me weer verbonden te voelen met Klaas, is het voor mij wel belangrijk om elkaar deelgenoot te maken van ervaringen en gevoelens.

Ik vertelde hem dat ik me gepasseerd voelde en teleurgesteld. En over de paniek die ik ervaarde bij het extra werk. Klaas vertelde over hoe hij zich had gevoeld toen vrienden een beroep deden op zijn kennis en kunde. En hoe hij baalde en teleurgesteld was over mijn reactie.

Het zijn soms pittige, confronterende gesprekken, maar geven veel duidelijkheid over wat er precies speelt bij mezelf en bij Klaas. Deze openheid levert meer begrip op en brengt ons weer dichter bij elkaar. Het smeert de scheurtjes in de fundering dicht.

Het is fijn om samen te wonen in een huis wat naar eigen smaak is ingericht, maar ik voel me thuis, dáár waar ik Klaas écht ontmoet.

Pietje