Grenzen verleggen

Ik ben een held op sokken. Dol op wandelen in de natuur, maar bang om te verdwalen. En wat dacht je van in mijn eentje hardlopen tijdens onze vakantie in Frankrijk? Nee dus…! Klaas kampte met een kuitblessure. Mijn sportkleding keek me, vanuit mijn koffer, vol verwachting aan. “Nou Klaas, dan moet jij maar op de fiets met mij mee, want ik durf hier écht niet alleen te lopen!” We logeerden in een natuurhuisje in de Bourgogne in de ‘middle of nowhere’. Stel dat ik verdwaal of word aangevallen! Hoe red ik mezelf dan met mijn gebrekkige Frans? Waar ben ik bang voor? Waar komt die angst en dat wantrouwen vandaan?

Klaas, de lieverd, stond de volgende ochtend al bijna op de pedalen, maar het reflecteren en de nachtrust hadden mij lef gegeven… Ik ga alléén hardlopen! Na het delen van de route en de afspraak dat hij mij na een uur zou komen zoeken, ging ik de uitdaging aan. Wie had dat ooit gedacht? Ik genoot. Samen met de nevel boven de weilanden en het ‘Canal du Nivernais’ losten mijn angsten spontaan op. Ik voelde mij heel sterk en super trots!

Ik heb grenzen verlegd!

In februari schreef ik nog dat ik niet sportief ben en dat het mij nog nooit was gelukt om de kick van sporten te ervaren. Het schrijven van die blog en het vooruitzicht een oude stramme oma te worden, hebben mij gemotiveerd mee te doen aan een hardloopclinic van 12 weken. Met deze stok achter de deur hield ik het vol, ondanks allerlei pijntjes her en der.

Dit succes moedigde mij aan om in Frankrijk mijn grens nog wat verder te leggen. Na 6,5 km en een verfrissende douche kon ik zo aanschuiven aan de ontbijttafel onder de parasol. Wat een verwennerij over de grens voor een sportieve held op sokken.

Pietje