Van confrontatie naar verbinding

We waren uitgenodigd voor een speciale verjaardag. Er moest een liedje gemaakt worden. Met andere stellen zouden we zingen. Zoals vaak hadden we geen duidelijke afspraken gemaakt wie van ons beiden het lied zou maken en het was al even blijven liggen.

Hans: toen ik het weer op mijn lijstje zag staan, wilde ik het snel geregeld hebben, dan hoefde ik er niet meer over na te denken. Een volle actielijst ervaar ik als druk. Ik zat toch al achter mijn laptop en zonder er verder over na te denken begon ik.

Gerry: Ik had al wel zitten denken, wat er in het liedje zou kunnen komen. Verschillende situaties die we met die persoon hadden beleefd kwamen voorbij. Ik wil eerst een idee hebben waar ik het over wil hebben, voor ik in actie kom, maar ik zei er niks over.

Hans: Ik begon te typen. Eigenlijk zonder vooraf een duidelijk beeld te hebben wat ik in zo’n lied wilde zeggen. Zo begon ik en al typend ontstond er een liedje onder mijn handen. Ik was tevreden dat het zo vlot verliep en begon het liedje, mijn liedje te zingen.

Ontploffing en confrontatie

Gerry: Als uit het niets begon Hans het liedje te zingen dat hij maakte. Zonder iets te zeggen nota bene, zonder mij erin te betrekken. Wij zouden het toch SAMEN doen? Ik was kwaad.

Hans: ‘Wat zullen we nou hebben, jij wilde toch ook dat het liedje af was? Wees blij dat ik het al gedaan heb!’, dacht ik, maar ik zei niks.

Gevolgen

Zo zaten we samen aan tafel, nou ja, tegenover elkaar. Allebei onze gedachten te voeden met boosheid. Toen de woede wat uitgeraasd was, voelden we allebei de afstand, een afstand die we geen van beiden wilden.

In de weekenden van Marriage Encounter hadden we geleerd om te schrijven. Ik, Gerry, legde onze schriften op tafel zonder nog iets te zeggen. “O, gaan we schrijven?”, zei Hans.

We pakten onze schriften en ik, Gerry schreef:

Wat baalde ik dat je zomaar aan het liedje begon. Niet dat je het niet zou moeten doen, maar wel in overleg graag. Het gebeurt wel vaker dat je zomaar weg bent en ik geen flauw idee heb waar je bent of wat je doet. Ik wil graag duidelijkheid over onze plannen en toen ineens hoorde ik je zingen, zonder gezegd te hebben dat je daarmee bezig was. Er ging meteen een alarm af in mijn lijf: Hoezo is dat van jou?

Ik snap dat je je druk voelt, maar dan niet overleggen!!! Ik sta buiten spel, ik doe er niet toe, Hans regelt het wel.

Het duurde een tijd voor ik mijn boosheid en gekwetstheid weer wat onder controle had. Dat kostte mij veel moeite. Ik voel me kwetsbaar als ik geen deelgenoot mag zijn van jouw plannetjes en je gewoon je gang gaat zonder iets te zeggen. Toen jij je terugtrok en later zei dat je boos was en dat ik niks deed voelde ik me weer hard en boos worden. Ik weet ook wel dat ik het zelf heb laten liggen, maar dan kun je dat toch gewoon zeggen? Die gedachte voed ik, zo bescherm ik me, voor de pijn van het niet mee mogen doen. Ik weet niet hoe ik met dat kwetsbare stuk in mij om moet gaan. Mijn harde schijf zit vol met zelftwijfel en die te overschrijven vind ik zo moeilijk. Kom niet aan me, denk ik, maar eigenlijk verlang ik naar samen Zo tegenover elkaar staan wil ik niet. Ik vind het nog moeilijk om te schrijven, maar ik houd van je en ik zal proberen naar jou te luisteren.

Hans: Ik schreef:

Wat maakt mij nu zo boos?

Mijn gedachten: Wat is er nu mis mee dat ik het liedje te maak? Ik hoefde dat echt niet zo nodig, ik heb wel leukere dingen om te doen, maar het moet wel gebeuren en jij begon er ook niet aan.

Andere gedachten: Je hoeft toch niet zo gevoelig te zijn, waarom vertaal je het steeds naar het niet-mee mogen doen?

En dan blijft de vraag wat er in mij geraakt is, wat de boosheid triggert. Ik denk dat het er vooral om gaat, dat je me hiermee uit mijn comfortabele wereld haalt. Ik doe. Door dingen te doen, punten van de actielijst te halen, ben ik van betekenis en komt er schijnbaar ruimte voor ontspanning.

Ik heb een hekel aan afspraken maken, want dan moet ik het ook doen. Dan ben ik officieel verantwoordelijk en heb ik geen ruimte om het uit te stellen of gewoon niet te doen.

De andere kant is dat een stemmetje zegt: dat moet nog en dat en…

Er is nog iets waardoor ik boos word. Dat heeft te maken met mijn beeld over jou. Ik vind het moeilijk om jou te zien als een kwetsbare vrouw.

Misschien ben ik bang, dat de verantwoordelijkheid dan teveel mijn kant opschuift, dat je op mij gaat leunen, dat ik mijn beeld van jou, als degene waar ik op steun, in veel dingen, kwijtraak.

Als ik me boos voel wil ik het op een constructieve manier leren uiten en daar ben ik nog niet goed in.

Effect: opnieuw verbinding

Na het lezen van elkaars brieven en het praten erover kwamen we weer dichter bij elkaar. Het patroon van onduidelijkheid kennen we en we zien het ook steeds eerder, maar het is hardnekkig en we trappen er zo maar weer in. Het is niet te vermijden dat we af en toe elkaars pijnplekken raken en tegenover elkaar staan, maar door er niet aan voorbij te gaan en er open met elkaar over te communiceren, verdiept onze relatie zich steeds meer.

Gerry en Hans Stevels

Deze blog verscheen voor de Marriage Week 2023 ook op LoveUp.nl

Foto door Vera Arsic via Pexels